ΑΡΘΡΟ ΓΙΑ ΤΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΜΕΤΡΑ
ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΠΟΓΡΑΚΟΥ
ΑΝΤΙΔΗΜΑΡΧΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ
ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΑΙΓΑΛΕΩ
Ώρα μηδέν έχει χτυπήσει προ πολλού για την Ελλάδα και ίσως και αυτή ακόμη να αποτελεί ήδη παρελθόν καλύτερο (!) από αυτά που έρχονται. Η οικονομική ασφυξία είναι άλλωστε θέμα χρόνου να γίνει απόλυτα αισθητή, με την εφαρμογή των πρώτων μέτρων που συνοδεύουν την επιτήρηση από το διεθνές νομισματικό ταμείο.
Την ίδια ώρα συνεχίζεται η αλυσιδωτή επιχείρηση γελοιοποίησης της χώρας μας και σε επικοινωνιακό επίπεδο, κυρίως από τους Γερμανούς, αλλά όχι μόνο. Επιχείρηση πλήρους καταρράκωσής μας σε όλες τις εκφάνσεις και δραστηριοποιήσεις μας, ηθικής, κοινωνικής, εθνικής. Προσπάθεια γελοιοποίησης και ματαίωσής μας, που στην προμετωπίδα της κάποιοι ανερυθρίαστα “αξιοποιούν” και την εικόνα αυτής της ίδια της Ακρόπολης, που με την ίδια άνεση φαντάζονται με το γνωστό κόκκινο αυτοκόλλητο “πωλείται”...
.................
Όμως εμείς κάνουμε κάτι να σταματήσουμε όλον αυτό τον όγκο εξευτελισμού που καθημερινά γεμίζει τον αέρα μας, την ώρα που οι τσέπες μας συνεχίζουν να αδειάζουν σε απελπιστικό ρυθμό; Έχουμε καταλάβει, ότι η ελληνική τραγωδία που βιώνουμε έχει μεν για χέρι του φόνου το δημοσιονομικό έλλειμμα, αλλά είναι απολύτως πολιτική και κοινωνική;
Ίσως πολλοί και στην σημερινή κυβέρνηση να εξακολουθούν να πιστεύουν ότι όλα τώρα είναι θέμα πρόσκαιρης διαχείρισης και παράδοσης άνευ όρων σε πιστωτικούς οργανισμούς. Μα δεν είναι έτσι. Και αν πράγματι η παρούσα κατάσταση δεν αφήνει αξιοπρεπή περιθώρια για αναπτυξιακή πολιτική, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν απαιτούνται άμεσα και δραστικά μέτρα εξυγίανσης ουσιαστικής και αληθινών δομικών αλλαγών που και το σήμερα θα βοηθήσουν και το αύριο θα θα ενισχύσουν ως προοπτική, αλλά και σε επίπεδο εντυπώσεων θα καλύψουν λίγο από το χαμένο έδαφος. Και ως απάντηση των κακόβουλων εκτός συνόρων (και συχνά κατευθυνόμενων) Μ.Μ.Ε. και ως ένα δείγμα καλής θέλησης και παράδειγμα προς μίμηση εκείνων που θεσμικά και διαχρονικά ευθύνονται για την σημερινή κατάντιά μας...
Πριν από ελάχιστες ημέρες ο Πρόεδρος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης μιλώντας στο Συνέδριο του Economist, επανέφερε με τον πιο επίσημο τρόπο ένα θέμα που ο ίδιος προς τιμή του και πολύ παλιότερα ως ηγέτης της Πολιτικής Άνοιξης είχε ανοίξει. Την μείωση των Ελλήνων βουλευτών από 300 σε 200 ζήτησε ο Αντώνης Σαμαράς, σε έναν αριθμό δηλαδή, που- ας μη ξεχνιόμαστε- προβλέπει ως ελάχιστο το ίδιο το Σύνταγμά μας, κάτι που σημαίνει πολύ απλά ότι δεν απαιτεί την συντακτική αναθεώρηση, αλλά μόνο έναν εκλογικό νόμο.
Αρκετοί φίλοι θα θυμάστε ίσως και την προσωπική μου τοποθέτηση επ' αυτού εδώ και πολλά χρόνια. Σε αυτή σήμερα θέλω να προσθέσω και την ελπίδα μου αλλά και τη διαπίστωσή μου, του πιεστικού πλέον χαρακτήρα του χρόνου να γίνει άμεσα αποδεκτή μια τέτοια μείωση.
Στο κάτω-κάτω, η Βουλή δεν μπορεί να αποτελεί μια καλή... επαγγελματική επιλογή για κάποιους, τόσο τους ίδιους τους πολυάριθμους εθνικούς μας αντιπροσώπους, όσο και τους πολλαπλάσιους περί αυτών, των οποίων τους μισθούς και τα λειτουργικά έξοδα πληρώνει (από αυτά που ήδη δεν έχει) ο Ελληνικός λαός.
.................
Για όσους δεν το γνωρίζουν ο αριθμός 300, σημαίνει ότι ο κάθε βουλευτής αντιστοιχεί και εκπροσωπεί περί τους 36.000 κατοίκους. Λίγο ακόμη δηλαδή και θα αποτελούσε εκπρόσωπο τόσων, όσοι θα συνιστούσαν σήμερα δήμο υπό... συγχώνευση, σύμφωνα με τον “Καλλικράτη” της παρούσας κυβέρνησης. Κι αυτό, την ώρα που για παράδειγμα στην Ιταλία η αντιστοιχία βουλευτή προς κατοίκους είναι 1 προς 120.000! Πιστεύει αλήθεια κανείς, ότι 200 βουλευτές δεν θα ήταν επαρκείς, αλλά και ως Σώμα πολύ πιο ευέλικτοι και αποτελεσματικοί για την συνεπή εκπλήρωση του καθήκοντός τους;
Ή, από την άλλη, ότι μια τέτοια μείωση δεν θα επέφερε και ένα άκρως σημαντικό- και όχι απλά συμβολικό- ψαλίδισμα των παράλογων δημοσίων εξόδων σε μια χώρα που πλέον οριστικά πρέπει να πάψει να αναπτύσσεται και να ζει με τη γνωστή θλιβερή νοοτροπία πολλών δεκαετιών... αέναων εξωτερικών δανεισμών (δήθεν) αγύριστων;
Ειδικά ως προς το δεύτερο και ιδιαίτερα σε όσους σε μια λογική ελιτισμού, που δυστυχώς έστω και σε μικρά ποσοστά συνεχίζει να επιβιώνει ανάμεσά μας, μιλούν επί του συγκεκριμένου θέματος για λαϊκισμό, αντί απάντησης θα τους παραπέμψω στους προϋπολογισμούς της Βουλής όλα αυτά τα χρόνια- πολύ μεγαλύτερους από το ταμείο φτώχειας, που μάλλον κανείς δεν ασχολείται πια με την επιβίωσή του- και θα τους καλέσω να δουν τι σημαίνει μείωση κατά 100 των μισθών, των συντάξεων, των παροχών, των αποσπασμένων υπαλλήλων, των αυτοκινήτων, των επιδομάτων και των αναρίθμητων άλλων ευεργετημάτων που προβλέπονται για τους βουλευτές μας κάθε μήνα...
Όχι αλλού. Εδώ στην Ελλάδα. Σε μια χώρα που στραγγαλίζεται πλέον οικονομικά. Με βασική αιτία να συμφωνούν όλοι τον τερατωδώς βαρύ δημόσιο τομέα της- τουλάχιστον τετραπλάσιο από αυτόν που θα επαρκούσε στο μέγεθός μας. Σε μια χώρα που έστω και αργά καλό είναι ο πολιτικός κόσμος να δώσει πρώτος το παράδειγμα αλλά και την απόδειξη ότι αξίζει να ηγείται της προσπάθειας να επιβιώσουμε. Οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά, εθνικά.
